อย่ายอมแพ้ แม้จะป่วย

ถ้าหมอบอกเรามาตลอดการรักษาหลายปี ว่าเราจะไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมได้อีกต่อไป พอจะคิดออกไหมคะว่า เราจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตของเราดี

โชคดีค่ะที่หมอไม่เคยบอกประโยคนั้นกับออย และพยายามสุดความสามารถที่จะทำให้ออยใช้ชีวิตเป็นปกติที่สุด แต่ออยก็เริ่มมองเห็นอนาคตที่มีความเป็นไปได้ว่า ชีวิตต่อจากนี้อาจจะไม่เหมือนเดิม เพราะออยตอบสนองกับยาได้ไม่ดีมากนัก อาการจากโรคข้ออักเสบเรื้อรังของออยไม่เคยดีขึ้นเลยถึงแม้จะเปลี่ยนยาครั้งแล้วครั้งเล่าแล้วก็ตาม ออยยอมรับว่ามันเครียดและมันต้องมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ ในที่สุดออยก็เลือกที่จะเปลี่ยนแนวทางรักษาถึงแม้จะใช้เวลานานและต้องทนกับความเจ็บปวด ออยก็ยอมที่จะเปลี่ยน แปลงค่ะ

เรื่องของออยแตกต่างกับเรื่องราวของ Arthur Boorman ที่ตลอดการรักษา 15 ปี หมอ บอกว่าเขาจะไม่สามารถเดินแบบคนปกติได้ และตัวเขาเองก็เชื่อแบบนั้นมาโดยตลอด

แต่เชื่อไหมคะว่าเรื่องราวการต่อสู้ความเจ็บปวดของผู้ชายคนนี้ กลับเป็นแรงผลักดันให้ออยออกกำลังกายทุก ๆ วันที่มีโอกาส และเชื่ออย่างสุดหัวใจเลยว่าออยจะกลับมาเดินและวิ่งได้แบบคนปกติอย่างแน่นอน

Arthur Boorman เป็นทหารผ่านศึกที่ได้รับบาดเจ็บจากการโดดร่ม ทำให้เข่าและหลังของเขามีปัญหา การเดินด้วยที่ดามเข่า ดามหลัง และไม้ค้ำยืนเป็นภาพที่ทุกคนเห็นจนชินตา การวิ่งหรือออกกำลังกายเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย เรื่องง่าย ๆ อย่างเช่น การแต่งตัวก็กลายเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับเขา จนกระทั่งวันนึงที่เขาคงหมดความอดทนกับตัวเองแล้วพลั้งปากบอกกับคนในครอบครัวว่า เขาต้องการกินพิซซ่ามากกว่ามีชีวิตอยู่แบบนี้กับครอบครัว จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่น้ำหนักของเขาจะขึ้นจนเกือบ 135 กิโลกรัม มีโอกาสที่จะเป็นโรคหัวใจและยังเสี่ยงกับภาวะหยุดหายใจขณะนอนหลับ นั่นหมายความว่าทุกคืนที่เข้านอน เขาไม่มีทางรู้เลยว่าจะได้ตื่นในเช้าวันรุ่งขึ้นหรือไม่ เรื่องนี้ทำให้เขาเริ่มมองหาทางเลือกให้กับชีวิตตัวเองและเขาเลือกที่จะเรียนโยคะ

การเปลี่ยนแปลงนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าเขาไม่ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง

ครูโยคะหลายคนปฏิเสธที่จะสอนเขาจนมาเจอกับครูโยคะที่ยอมรับตามตรงว่าครั้งแรกที่ได้เจอ Arthur Boorman ก็รู้สึกเลยว่า “เขาจะต้องช่วยผู้ชายคนนี้ให้ได้”

“เขาไม่รู้จักผม แต่เขาเชื่อในตัวผมในเวลาที่ไม่มีใครเชื่อในตัวผม” คือประโยคที่ Arthur Boorman พูดถึงครูโยคะของเขา ออยคิดว่าความเชื่อมั่นที่ครูส่งมอบให้กับเขา เป็นทั้งกำลังใจและแรงที่ช่วยผลักดันให้ผู้ชายคนนี้กล้าที่จะลงมือเปลี่ยนแปลงตัวเองมากนะคะ

Arthur Boorman เริ่มหัดและเรียนโยคะทุก ๆ วัน ถึงแม้ในวันแรก ๆ อาจจะทำได้ไม่ดีมากนัก แถมต้องมีตัวช่วยมากมายในการทรงตัว เขายอมรับว่ามันเหนื่อยและเจ็บมาก แต่ก็เพียงไม่กี่วัน เขาตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง หยุดคิดถึงความบาดเจ็บที่ได้รับจากการเป็นทหาร หยุดคิดถึงสภาพร่างกายในปัจจุบันของเขา คิดเพียงแต่ว่าเขาจะรักษามันให้ได้แล้วลงมือฝึกโยคะในทุกๆวัน เขามองข้ามความไม่เชื่อของเพื่อนร่วมงานและปฏิเสธความคิดลบต่างๆที่อยู่รอบตัว แล้วคนเหล่านั้นก็ต้องประหลาดใจ เมื่อน้ำหนักของเขาเริ่มลดลง ความเจ็บปวดที่น้อยลงและความสามารถในการเคลื่อนไหวที่ดีขึ้น จนหลายคนเข้ามาคุยและสอบถามเขาเรื่องการฝึกโยคะ ทุกวันนี้ Arthur Boorman สามารถเดินและวิ่งได้แบบคนปกติ ไม่ต้องใช้ที่ดามเข่า ดามหลัง และไม้ค้ำยืน "ผมล้มหลายครั้ง แต่ผมก็ลุกขึ้นมาใหม่, น้ำหนักผมลดลงเยอะมาก ผมสามารถลดน้ำหนัก 45 กิโลกรัมได้ภายใน 6 เดือน ผมเริ่มที่จะเชื่อว่ามันเป็นไปได้ วันนี้ผมทำไม่ได้ มันไม่ได้หมายความว่าพรุ่งนี้ผมจะทำไม่ได้ แต่ที่สำคัญกว่านั้น พวกเขาคิดผิด มันเป็นไปได้ เมื่อคุณเชื่อในตัวคุณ คุณจะทำอะไรก็ได้ อย่ายอมแพ้" คำพูดเหล่านี้ของ Arthur Boorman มันบ่งบอกถึงความเป็นนักสู้ กำลังใจเป็นเรื่องที่สำคัญสำหรับทุกคน การให้กำลังใจจึงเป็นเรื่องที่สำคัญไม่แพ้กัน โดยเฉพาะการให้กำลังใจตัวเอง เพราะมีแต่ตัวเราเองที่อยู่กับเรา 24 ชั่วโมง

หมออาจจะพูดถูกว่า เขาจะไม่สามารถเดินแบบคนปกติ ถ้าเขาไม่เปลี่ยนแปลงตัวเอง หรือ เขาจะไม่สามารถเดินแบบคนปกติได้แต่เขาจะสามารถ เดิน วิ่งและออกกำลังกายได้ดีกว่าคนปกติในวัยเดียวกัน หากมีความพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองในทางที่ดี

อย่ายอมแพ้กับความจริงของคนอื่น เพราะความจริงคนอื่นอาจจะไม่ใช่ความจริงของเรา ชีวิตเรา มีทางเลือกเสมอ อย่ายอมแพ้

---

ขอบคุณ ddpyoga.com ที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆสู่โลกกว้างใบนี้

ขอขอบคุณเพจ Jones Salad ที่ส่งต่อเรื่องนี้ในภาคภาษาไทย

Inspired by

https://ddpyoga.com/blogs/success-stories/51634885-his-story-has-inspired-tens-of-millions

https://www.facebook.com/JonesSaladThailand/videos/1779862875582533/